Original:
Peter Abaelard erläutert die philosophische und die christliche Definition des Glücklichseins
a) Philosophus: Quam, ut arbitror, beatitudinem Epicurus voluptatem, Christus
vester regnum caelorum nominat. Quid autem refert quo nomine vocetur,
dummodo res eadem permaneat nec sit beatitudo diversa nec iuste vivendi
philosophis quam christianis intentio proponatur alia? Ut enim vos, sic et
nos hic vivere iuste disponimus, ut illic glorificemur, et hic contra vitia
pugnamus, ut meritis virtutum illic coronemur, summum illud scilicet
bonum pro mercede adepti.
b) Christianus: Immo longe, quantum percipio, nostra in hoc et vestra tam
intentio quam merita sunt diversa, et de ipso quoque summo bono non
modice dissentimus.
Philosophus: Id, obsecro, si vales, aperias.
c) Christianus: Nemo recte summum bonum dicit quo maius aliquid invenitur
[...] Omnem vero beatitudinem vel gloriam humanam longe et ineffabiliter a
divina transcendi constat; nulla igitur praeter illam recte summa nuncupanda
est, aut praeter ipsum nihil iure summum bonum dicitur.
Philosophus: Non hoc loco absolute summum bonum, sed summum hominis
bonum intendimus.
Christianus: Sed nec summum hominis bonum recte dicimus quo maius
aliquod hominis bonum reperitur.
Quelle:
Abaelard, Peter:
Dialog zwischen einem Juden, einem Philosophen und einem Christen
/
Collationes
II, nr. 92-94.
Edition: Marenbon/Orlandi
Auslegung:
Nach der Meinung des Philosophen unterschiedet sich das Glücklichsein nur im Namen und nicht in der Sache von der christlichen Definition.
Dem widerspricht der christliche Gesprächspartner und behauptet, dass es unterschiedliche Ansichten bezüglich der Intentionen, Verdienste und des höchsten Gutes gäbe.
So ist die göttliche Glückseligkeit für den Christen das höchste Gut, da diese die menschliche übersteigt.
Der Philosoph meint sich auf das höchste Gut für den Menschen zu konzentrieren und nicht auf das höchste Gut an sich.
Themen:
-
Christentum und Philosophie
-
Glückseligkeit
-
Höchstes Gut