Original:
Cicero über die Freundschaft
(1) Est enim amicitia nihil aliud nisi omnium divinarum humanarumque rerum cum benevolentia et caritate consensio, qua quidem, haud scio an excepta sapientia, nihil melius homini sit a dis immortalibus datum. [...]
(2) Qui autem in virtute summum bonum ponunt, praeclare illi quidem, sed haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet nec sine virtute amicitia esse ullo pacto potest. [...] Qui ita se gerunt, ita vivunt, ut eorum probetur fides, integritas, aequalitas, liberalitas nec sit in iis ulla cupiditas, libido, audacia sitque magna constantia, ut ii fuerunt, modo quos nominavi, hos viros bonos, ut habiti sunt, sic etiam appellandos putemus, quia sequantur, quantum homines possunt, naturam optimam bene vivendi ducem.
Quelle:
Cicero:
Laelius über die Freundschaft
/
Laelius de amicitia
(
Lael.)
§20. 19.
Edition: N.N.
Auslegung:
- enge Bindung der Freundschaft an den Philosophiebegriff als das Wissen von den menschlichen und göttlichen Dingen
- interessant ist, wie auch bei Aristoteles, Begriff der Übereinstimmung mit Zuneigung und Wohlwollen
- ebenso wie in anderen antiken Theorien Rückbindung der Freundschaft an charakterliche Tugend
- Grundeinsicht, dass Freundschaft charakterliche Festigkeit und Konstanz voraussetzt
- problematisch ist allerdings für Cicero die Rückbindung der Freundschaft an Weisheit und das damit verbundene höhe Ideal
- daher Bindung der Freundschaft an die Tugenden bewährter römischer Männer, nicht an das stoische Ideal des Weisen
- implizite Relativierung des Begriffs menschenmöglicher Tugend
Themen:
-
Freundschaft
-
Tugend
-
Antike Philosophie II