Original:
Die Unvollkommenheit mancher Gewissensurteile
Quaeritur, an illius bona esset intentio qui propter deum id, quod faciendum non est, faceret, quod tamen conscientia dictaret faciendum esse. Ad quod philosophus: numquam, inquit, bona est dicenda intentio, quae erronea est, quamvis ad deum applicetur, sicut nec etiam bonum opus dicendum est, quod ex tali intentione proficiscitur. Veluti eorum intentio bona non erat vel opus bonum, qui interficiendo martyres putabant se obsequim deo praestare. [...] Si quis ergo credat ecclesiam errare quae dicit verum corpus et veram sanguinem domini esse, quod in altare habetur [...], cum nemo contra conscientiam facere debeat et, qui facit, peccet, quaeritur [...], an ille credere debet, quod non credit. – Debet utique. – Contra conscientiam igitur credere debet? – [...] Non tunc in hac manens conscientia debet, cum simpliciter debet. Potest enim et conscientiam illam mutare et credere quod non credit.
Quelle:
Abaelard, Peter:
Cambridger Kommentar (Vorlesungsmitschrift)
/
Commentarius Cantabrigiensis (reportatio)
(
com.ca.)
[vgl. nr. 11], 337. III, 641 .
Edition: Landgraf, zitiert nach Perkams, Liebe als Zentralbegriff, S. 254f.
Themen:
-
Gesetz und Gewissen
-
Gewissensurteil