Original:
Aristoteles über die theoretische Tugend als Basis der Eudaimonie
ὃ δὴ κατὰ φύσιν δοκεῖ ἄρχειν καὶ ἡγεῖσθαι καὶ ἔννοιαν ἔχειν περὶ καλῶν καὶ θείων, εἴτε θεῖον ὂν εἴτε τῶν ἐν ἡμῖν τὸ θειότατον, ἡ τούτου ἐνέργεια κατὰ τὴν οἰκείαν ἀρετὴν εἴη ἂν ἡ τελεία εὐδαιμονία. ὅτι δ᾿ ἐστὶ θεωρητική, εἴρηται. [...] κρατίστη τε γὰρ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐνέργεια (καὶ γὰρ ὁ νοῦς τῶν ἐν ἡμῖν, καὶ τῶν γνωστῶν, περὶ ἃ ὁ νοῦς)· ἔτι δὲ συνεχεστάτη· θεωρεῖν γὰρ δυνάμεθα συνεχῶς μᾶλλον ἢ πράττειν ὁτιοῦν. [...] ἡδίστη δὲ τῶν κατ᾿ ἀρετὴν ἐνεργειῶν ἡ κατὰ τὴν σοφίαν ὁμολογουμένως ἐστὶν.
Quelle:
Aristoteles:
Nikomachische Ethik
/
Ethica Nicomachea
(
EN)
X 7, 1177a 14-25.
Edition: N.N.
Auslegung:
- Aristoteles sieht die Theorie als die vollständigste Erfüllung des Ideals der Eudaimonie an, bzw. als beste Möglichkeit, glücklich zu werden
Themen:
-
Judentum und Islam
-
Tugend
-
Antike Philosophie I
-
Freiheit
-
Wege des Ich
-
Glückseligkeit (Eudaimonia)
-
Mensch und Seele