Original:
Albertus Magnus über natura naturans und natura naturata
Ex hoc videtur accipi, quod
natura universalis, a qua sunt omnes
naturales rationales, ut dicitur in LITTERA, sit ars divina et tota natura sit universitas creaturarum et particularis natura sit natura uniuscuiusque.
(1) Sed videtur hoc esse falsum. Cui enim non convenit diffinitio naturae, quae ponitur a PHILOSOPHO, scilicet quod ´est principium motus et status in eo in quo est per se et non secundum accidens`, non convenit divinae arti, quae non est intrinsecum alicui nec per se principium motus et status; ergo non potest dici natura.
Solutio : (1) Dicendum, quod hoc quod Commenstator nominant divinam artem universalem naturam, videtur esse secundum opinionem ILLORUM, qui distinguunt duplicem naturam, scilicet naturam naturantem et naturam naturatam, dicentes naturam naturantem deum. Sed hoc non invenitur nec ab aliquo philosopho nec ab aliquo sancto, quod deus dicatur natura, nisi inquantum in patre est principium generationis fili. […]
Quelle:
Albertus Magnus:
Kommentar zu Pseudo-Dionysios, Über die göttlichen Namen
/
Super Dionysium, De divinis nominibus
cap. 4.
Edition: Coloniensis 28, 1, p. 280, 55-67 und 281, 27-34 Simon
Auslegung:
Bemerkenswert ist nicht nur das frühe Auftreten der berühmten spinozischen Unterscheidung von natura naturans und natura naturata (Scholium zu Propositio 29 von Buch 1 der spinozischen Ethik), sondern auch deren Verbindung mit Gott einerseits und mit Bewegung und Ruhe andererseits, die auch bei Spinoza im gleichen Kontext genannt werden (Scholium zu Propositio 32 desselben Buches). Leider sind Alberts Quellen hier nicht leicht zu vermitteln, doch liegt die Frage nahe, ob Spinoza bei der Abfassung der Ethik einen ähnlichen Text im Sinn oder gar zur Hand hatte.
(Matthias Perkams)
Themen: