Original:
Robert von Melun (1100-1167) führt, vor Bekanntwerden von Aristoteles’ Seelenlehre, in seiner Sentenzensumme in eine typische Behandlung des Menschen ein, wie sie im 12. Jahrhundert, vor Bekanntwerden von Aristoteles und Avicenna, bei den Lateinern üblich war
[1] Unum […] eorum que in principali enumeratione suscepti tractatus proposita sunt […] a dubitatione quantum potui absolvi, i.e. causam creationis hominis […]. Et ideo, […] quod secundum in enumeratione tenet locum, […] qualis homo factus sit, diligenti investigatione est prosequendum. […]
[2] Factus est itaque homo ex duabus substantiis, una scilicet corporea et altera in-corporea. Inquantum ex corporea est, cum ceteris animalibus communis nature habet participationem, sed in forme compositione ad alia animantia differen¬tiam habet. Nam illa formam ad terram inclinatam habent et pronam, ex quo significatur preter ea que terrena sunt ab eis nulla esse appetenda. Hominis vero forma in altum erigitur […], quo liquide declaratur eum illa que sursum sunt sapere debere et tota mentis intentione illuc tendere, ubi Chri¬stus sedet ad dexteram dei patris.
Quelle:
Robert von Melun:
Zusammenstellung der Lehrsätze
/
Sententiae
I, II, [0], praefatio et 1.
Edition: N.N.
Themen: