Original:
Albertus Magnus entwickelt, in der Nachfolge der Ärzte Galen und Avicenna, eine ausführliche Theorie der Funktion des Zeugungsvermögens und erläutert die beiden (männlichen und weiblichen) Säfte, die am Zeugungsakt beteiligt sind
[1] Membra autem seminaria sunt organum virtutis generativae, sicut cerebrum est organum virtutis animalis et cor virtutis vitalis. Et virtus generativa sita in membris genitalibus imprimit in alimento superfluo virtutem formativam, quae […], quando fuerit in debito loco, format semen in organicum corpus. […] Hoc quidem semen a toto corpore deciditur, sed maxime a cerebro, et […] attractum virtute testiculorum trahitur ad vasa seminaria, et ibi informatur praedicta virtute.
[2] Et ideo virtus generativa […] duplex est; una quidem in generante, quae decidit semen attrahendo […]. Alia autem virtus generativa est in semine, quae est virtus formativa, duo habens instrumenta et duas materias et duo opera. Unum quidem suorum instrumentorum
est calor seminis, qui triplici virtute est informatus, quarum unam habet a substantia, inquantum est calor […]. Secunda autem est virtus caelestis, qua virtute operatur ad vitam ex potentia motoris caeli […]. Tertia est virtus animae, cuius ipse calor est instrumentum. […]
[3] Duo autem umida sunt materiae, in quibus haec operatur. Unum quidem est, quod est in substantia seminum, et hoc est principale. Aliud autem est attractum, ut addatur illi, et hoc est umidum sanguinis menstrui, loco cuius infans quaerit cibum, cum a matrice separatur, et hoc umidum est supplementum, quod additur umido seminali, ut sufficiat formationi membrorum.
Quelle:
Albertus Magnus:
Über die Seele
/
De anima
II 2, 8 (p. 91f. Kübel).
Edition: N.N.
Themen: