Original:
Boethius schildert, wie er die Philosophie erkannte
a) Astitisse mihi supra verticem visa est mulier reverendi admodum vultus oculis ardentibus et ultra communem hominum valentiam perspicacibus [...], statura discretionis ambiguae. Nam nunc quidem ad communem sese hominum mensuram cohibebat, nunc vero pulsare caelum summi verticis cacumine videbatur. [...]
b) Quae ubi poeticas musas vidit nostro assistentes toro fletibusque meis verba dictantes, commota paulisper [...]: Quis, inquit, has scenicas meretriculas ad hunc aegrum permisit accedere, quae dolores eius non modo ullis remediis foverent, verum insuper dulcibus alerent venenis? [...] At si quem profanum [...] blanditiae vestrae detraherent, minus moleste ferendum putarem. [...] Hunc vero eleaticis atque academicis studiis innutritum? Sed abite potius, o Sirenae, usque in exitium dulces meisque eum musis curandum sanandumque relinquite. His ille chorus increpitus [...] limen tristis excessit. [...] Haud aliter tristitiae nebulis dissolutis hausi caelum et [...], ubi in eam deduxi oculos intuitumque defixi, respici nutricem meam [...] philosophiam.
Quelle:
Boethius, Anicius Manlius Severinus:
Der Trost der Philosophie
/
Consolatio philosophiae
(
cons.)
I Prosa 1. 3.
Edition: N.N.
Themen:
-
Antike Philosophie II
-
Philosophie
-
Wege des Ichs