Original:
Origenes erklärt die Trinität mithilfe eines stark (mittel-)platonisch beeinflussten Modells, bei dem die Personen der Trinität unterschiedlich und unterschiedlich weit in die Welt wirken
[1] Hoc de incorporea natura vel leviter suspicari non solum extremae impietatis sit, verum etiam ultimae insipientiae [...], ut incorporeae naturae substantialis divisio possit intellegi. Magis ergo sicut voluntas procedit de mente et neque partem aliquam mentis secat neque ab ea separatur aut dividitur, tali quadam specie putandus est pater filium genuisse, imaginem scilicet suam, ut, sicut ipse est invisibilis per naturam, ita imaginem quoque invisibilem genuerit.
[2] Quia autem operatio patris et filii et in sanctis et in peccatoribus sit, manifestatur ex eo quod omnes qui rationabiles sunt, verbi dei, id est rationis, participes sunt et per hoc velut semina quaedam insita sibi gerunt sapientiae et iustitiae, ‘quod est Christus’. Ex eo autem, qui vere est, qui dixit per Moysen: «Ego sum qui sum», omnia quae sunt participium trahunt [...]. Spiritus vero sancti participationem a sanctis tantummodo haberi invenimus.
Quelle:
Origenes:
Über die Prinzipien
/
De principiis
I, 2, 6; I, 3, 6f.
Edition: Koetschau, S. 35, 12- 36, 3; 56, 19-57, 2; 59, 5f.
Themen: